Voorbij de 'breast is best'-doctrine
Mijn borsten, mijn baby, mijn besluit - een column over vrije keuzes maken.
Breast is best. Ja, absoluut. Maar wat misschien nog wel beter is dan die breast, is ons mentale welzijn. Want als er één ding is dat het allerbelangrijkst is voor onze baby's (die we, laten we wel wezen, allemaal het allerbeste willen geven), dan is dat een veilige hechting. En voor die veilige hechting is een aanwezige hoofdverzorger, in de praktijk toch vaak de moeder, nodig. En wat is er nodig voor aanwezigheid? Emotioneel welzijn. Als het geven van borstvoeding op wat voor manier dan ook een inbreuk doet op of ten koste gaat van je emotionele welzijn, dan is het gezonder voor je baby om te stoppen.
Het hoge woord is eruit: ik ga stoppen met borstvoeding. De keuze is gemaakt, de stip (met potlood) op de horizon gezet. De eerste flesvoeding is erin gegaan (biologische geitenmelk van gelukkige geitjes, dat dan weer wel) en dit alles eerlijk gezegd nog vóór het moment dat het ten koste ging van m’n emotionele welzijn.
Ik geef mezelf twee maanden de tijd om af te bouwen en tik dan ongeveer 9 maandan aan. Dat is langer dan gemiddeld, aanzienlijk korter dan bij m’n derde, en ook korter dan de 12 maanden die ik voor ogen had. Het voelt dus ook dubbel. Want stoppen met iets waarvan ik weet dat het goed is voor mijn baby, is niet altijd makkelijk.
Maar toen ik gister in de auto zat, op weg naar een vriendin, wetende dat Mart Josie een fles zou geven zodra ze wakker werd, besefte ik hoe je weet dat je de juiste keuze hebt gemaakt. Het is die rust die je voelt, over de totale breedte genomen, zodra je het besluit hebt genomen. En die rust ervaar ik nu vaker dan de onrust (wanneer ik weer begint te twijfelen zodra ze aan m’n borst ligt).
Emotionele welzijn van de moeder als leidraad, dus. Maar laat ik dat direct nuanceren. Ik koos ervoor te stoppen zonder dat m’n emotionele welzijn nou drastisch in het gedrang was. Het verlangen te stoppen was subtieler, maar daarmee niet minder aanwezig. En ook dat is reden genoeg. Want durven kiezen voor wat ík nodig heb, ook als er schijnbaar een optimaler alternatief voor m’n baby is (een kosten baten analyse) is een vorm van zelfzorg die mij een betere moeder maakt. De moeder die ik voor mijn kinderen wil zijn.
