#44 Inzicht: Er bestaat geen oude Barbie
En hoeveel dat zegt over hoe we naar de ouder wordende vrouw kijken in onze maatschappij.
Things are changing... Ik voel een shift van binnenuit. Fysiek? Mentaal? Misschien gewoon het besef dat ik dit jaar 40 word—de body-mind connectie blijft me verrassen. De tijd zal het leren.
Een paar weken geleden, op Terschelling met vrienden, voelde ik het voor het eerst: die jeugdige onbezonnenheid die altijd zo vanzelfsprekend was, leek ineens niet meer op z’n plaats. Sindsdien stroomt mijn hoofd over met vragen. Kan ik nog under the influence op festivals staan? Ben ik te oud voor Ganni? Laatst vroeg ik mijn agent waarom merk X mij niet meer boekte, ondanks onze succesvolle samenwerkingen in het verleden. Zijn antwoord: “Ze focussen zich nu op Gen Z.” Oftewel: te oud. 😉
So… it’s becoming a fact.
En echt, ik besef maar al te goed dat ik genetisch geluk heb en er jong uitzie voor mijn leeftijd. Maar moet ik dat eigenlijk wel blijven nastreven?
Op festivals stap ik bijvoorbeeld graag op mensen af en vraag ze hoe oud ze denken dat ik ben—en wanneer ze me veel jonger schatten, voelt dat als het ultieme compliment. Dan drop ik er triomfantelijk achteraan dat ik al drie (inmiddels vier, maar ik ben nog niet naar een festival geweest) kinderen heb. Best kinderachtig eigenlijk, maar het laat wel zien: ik pronk graag met mijn jeugdigheid. Met andere woorden—oud zijn, dat wil ik liever niet.
Toch is dat niet helemaal waar. Vraag je me hoe ik over ouder worden denk, dan zeg ik: ik ben gelukkiger dan ooit en zou voor geen goud weer jonger willen zijn. Ik was toen veel meer zoekende en onzeker, terwijl alle lessen die ik heb opgedaan me nu maken tot wie ik ben. Ouder en wijzer worden? Geen enkel probleem. Qua ouder worden is de issue dus niet zozeer de inhoud, maar de verpakking.
