#40: Koffiedate met m'n 16-jarige zelf (extended version)
En waarom dit meer dan alleen maar leuk is om te doen...
Naar aanleiding van veel reacties op mijn Instagram post, waarin ik in gesprek ga met mijn 16-jarige zelf tijdens een koffiedate schrijf ik nu deze uitgebreide versie voor jullie hier op Substack. Het voelt bijna een beetje als mosterd na de maaltijd (met geinige stukken op Substack als ‘I didn’t meet my younger self for coffee…’ van
) maar heb er eerlijk is eerlijk zoveel plezier zelf aan beleefd om het te doen dat ik het jullie gewoon niet wil onthouden ook een poging te wagen..Meer dan leuk
Eerst even dit. Waarom is deze vorm niet alleen maar geinig en leuk om te doen maar ook effectief? In gesprek gaan met een deel van jezelf, in dit geval een jonger deel, raakt therapievormen aan van innerlijk kind-werk en van voice-dialogue, iets waar ik zelf enorm fan van ben (als je er iets meer over wil leren, luister dan hier mijn podcast met Francine Oomen, waar we er uitgebreid op in gaan.)
Een vaak onbelicht en niet gezien deel van jezelf zichtbaar maken, kan negatieve patronen doorbreken en zelfcompassie bevorderen. Het is de ware definitie van het inmiddels redelijk ‘holle’ begrip heling. Je ziet en integreert alle delen van jezelf. Wat ik vooral merkte is hoe liefdevol ik tegen mijn 16 jarige sprak. Iets wat ik ook nu tegen de volwassen ik vaker zou mogen doen. Reflecteren op je leven activeert verschillende psychologische en cognitieve processen die bijdragen aan persoonlijke groei en welzijn, zoals een verhoogd zelfbewustzijn, betere emotionele verwerking en een sterker probleemoplossend vermogen. Het helpt je bovendien om lessen uit het verleden te trekken, zodat je in de toekomst betere keuzes maakt. Kortom, ik ben fan en het is een vrij toegankelijk, makkelijk en gratis ding om te proberen.
Ik ging op koffiedate met mijn 16-jarige zelf…
(geïnspireerd op een gedicht van
)Ze vroeg mij als eerste waar ik het meeste trots op was. Ik zei haar dat het onze veerkracht was. Hoe we keer op keer bij alles wat we in dit leven meemaakte er sterker uit wisten te komen. Dit kwam door ons grootste talent om er zingeving aan te koppelen. Niet alles gebeurt voor een reden zei ik, maar we kunnen wel uit alles wat gebeurt iets leren. Van de moeilijkste gebeurtenissen in ons leven, zoals de dood van papa en de scheiding van de vader van onze eerste 3 kinderen, leren we het allermeest. Ze gaan ons op een manier vormen waardoor je bijna niet meer kunt zeggen dat je zou willen dat ze niet hadden plaatsgevonden. Ze maken ons een wijzer mens, ze brengen ons dichter naar onszelf.