#39: Mijn Abortus Ervaring
Abortus Deel II: de keuze die ook voelde als een geboorte van mezelf
Trigger Warning: in deze email bespreek ik mijn persoonlijke ervaring met abortus. Abortus, verlies, verdriet en ook een miskraam komen aan de orde. Dit stuk deelt een persoonlijke ervaring en is geen vervanging voor goed medisch en psychisch advies.
Met zes zwangerschappen kun je wel stellen dat ik enorm gezegend ben als het aankomt op vruchtbaarheid. Ik sprak er laatst over met een vriendin dat er niet zoiets bestaat als meer of minder vruchtbaar maar dat het dus voor een groot deel echt een kwestie van geluk is. Ik heb er te weinig verstand van maar ik kan je wel zeggen dat ik er immens dankbaar voor ben dat het mij gegund is. Het heeft me vier prachtige kinderen opgeleverd. Eén zwangerschap eindigde na zes weken in een miskraam, en één in een abortus. Over die laatste wil ik het vandaag met jullie hebben.
Het Grote Taboe
Zoals je in dit Broedparels-artikel hebt kunnen lezen (luister ook meteen de podcast met Promovenda Rodante van der Waal), heerst er nog steeds een taboe rondom abortus. Ik geloof echter dat praten een van de beste manieren is om dit taboe te doorbreken. Iemand op Instagram zei van de week tegen me: “just keep it private. It’s a personal experience, stop talking about it”. Maar hoewel het zeker een persoonlijke ervaring is en iedereen hierin moet doen wat goed voelt, ben ik groot voorstander van er juist wel over praten. Dit is de manier om niet alleen taboes te doorbreken, maar ook heling en support te ervaren. Juist door het te delen voelen we dat we niet alleen zijn.
Misschien omdat het al enige tijd geleden is (februari 2023), was ik bijna vergeten hoe ongelooflijk moeilijk het was voor mij om die keuze te maken. Ik besef natuurlijk dat elke vrouw een andere ervaring heeft. En juist door te generaliseren dat het per definitie een moeilijke ervaring is hou je het stigma op abortus in stand. Maar zoals dat met veel levenszaken gaat is het onderwerp complex, de ervaringen persoonlijk en ook verschillend. Ook tijdens het schrijven van mijn verhaal hoor ik allerlei critici meepraten: “neem je een abortus wel serieus? zijn je argumenten om het te doen wel legit? Maar als je het te serieus neemt draag je dan niet bij aan het stigma?”. Alle meningen daargelaten, waar het in de basis op neerkomt is dat we elkaars keuzes mogen respecteren en niet veroordelen. Het gaat hier om het zelfbeschikkingsvermogen van de vrouw, iets waar iedere vrouw recht op heeft.
Nou goed… dit is dus mijn verhaal..
Ondanks de moeilijkheid van de beslissing, heb ik geen spijt. Misschien komt dat omdat mijn psyche begrijpt dat er geen weg meer terug is en het geen zin heeft om vast te blijven zitten in iets waar ik geen invloed meer op heb. Maar ook omdat het een enorm weloverwogen keuze was en ik tot op de dag van vandaag herinnerd word aan de juistheid ervan.
Het Onverwachte Nieuws
Ik was ongepland zwanger van Mart (als gevolg van het onjuist toepassen van een onbetrouwbare vorm van natuurlijke anticonceptie, de kalendermethode (lees hier mijn stuk over wel betrouwbare vormen van anti-conceptie)). Toen we de positieve zwangerschapstest zagen, was het meteen duidelijk: nu was niet het juiste moment. Dat we het samen wilden, stond buiten kijf, dat was een soort innerlijk weten, maar niet nu al. Er waren teveel argumenten tegen, teveel consequenties voor teveel mensen om ons heen. Dat we het ooit wel wilden maakte de beslissing voor ons misschien ook wel zo lastig...
Tijdens de daaropvolgende dagen, toen we met verschillende abortusklinieken belden, bleek er een aanzienlijke, en naar mijn idee te lange, wachttijd te zijn. Ik kon op z’n vroegst pas over negen dagen terecht. Tegelijk was dat ook een blessing in disguise, omdat ik zo nog iets meer tijd had om het nieuws te laten landen. Wat als we het wel zouden houden? Het nieuwe leven in m’n buik voelde al zo lief en zacht en rond. Het maakte meteen al veel emoties bij ons beiden los. Een kindje krijgen was iets wat Mart altijd al had gewild. En bestaat er niet zoiets als divine timing? Moesten we er niet gewoon voor gaan? De twijfels kwamen opzetten. Wat als het na deze abortus nooit meer zou lukken? Ik was toch al 37. Zou ik met dat feit kunnen leven? Mart dacht en zei van wel. Voor hem zou de consequentie toch drastischer zijn dan voor mij, met al drie prachtige kindjes in m’n leven.
Een Afscheidsceremonie
Ondanks al die twijfels waren er te veel argumenten tegen. Mart had mijn kinderen nog niet ontmoet, laat staan wat de impact voor hen zou zijn. En er waren ook nog zoveel anderen betrokkenen, die dit nieuws zouden moeten verwerken. Hoewel ik zeker weet dat wij het als personen aan hadden gekund, en dat veilige nestje hadden kunnen bieden, was het voor mij ook zoveel beter om de ruimte te houden voor mijn eigen verwerkings- en ontwikkelingsproces. Mijn beste vriendin deelde in die dagen een hele mooie, wijze les van een oudere Amerikaanse vrouw: ‘bij de keuze voor een abortus geeft een vrouw geen geboorte aan een kind, maar aan haarzelf’. En ik besloot dit op dat moment ook zo te zien.